Hoe grappig is het, dat je bijna een jaar na het laatste blog op deze site kijkt en denkt, waarom schrijf ik eigenlijk helemaal geen persoonlijke blogs meer? Het was vorig jaar juni dat ik een terugblik schreef op onze vakantie op Curaçao. Het is nu juni één jaar later…

Wat maakt dat ik schrijven zo heerlijk vind? Ik weet het niet. Ik heb al geprobeerd mee te doen aan de ‘Snapchat‘ rage, ik heb al geprobeerd leuke filmpjes te maken met ‘Facebook-Live‘. Het lijkt wel of het dan te dicht bij komt. Terwijl ik met schrijven mijn gedachten kan ordenen en toch mijn verhaal kan delen.

Eigenlijk niet veel veranderd…
Hoe raar het ook klinkt, maar eigenlijk is er helemaal niet zo veel veranderd. De passie die Pascal en ik allebei voelen om hard te werken om van ons leven en onze bedrijven wat te maken, is niet onverminderd groot. De mensen die wij om ons heen hebben om hier een bijdrage aan te verlenen is zeer klein en is tot op heden eerlijk gezegd ook nog niet verder uitgebouwd. Dat had ik vooral voor Prosos wel gehoopt en daar zit naast energie ook veel geld in.

Verschillen ten opzichte van vorige zijn op een heel ander vlak. Wij werken nu met Prosos vanuit een kantoor. Wij hebben een plek om met anderen samen te werken. Het bouwen aan een team gaat met kleine stapjes. Dit wil je allemaal tig-keer sneller, maar blijkbaar vraagt het meer tijd. Wij hebben nieuwe klanten mogen ontmoeten en uiteraard ook afscheid moeten nemen van bestaande klanten. Soms nog lastig als je denkt dat je er meer uit had willen halen, maar soms ook goed omdat je ziet dat een klant eigen keuzes maakt waar je eenvoudigweg niet altijd invloed op hebt.

Mijn allerliefste thuis…
Wat voor mij gelukkig niet veranderd is, dat ik met mijn maatje, minnaar en beste vriend een leven mag gaan, waar wij op dit moment allebei happy mee zijn. Waar wij onze dalen hebben als het gaat om keuzes maken, onrustige periodes waar wij even de antwoorden niet voor klaar hebben, als het met de gezondheid toch even dreigt mis te gaan. Ondanks al die onzekerheid hebben wij het samen enorm naar ons zin.

Soms vraag ik mijzelf wel eens af, waar ben ik zelf in mijn eigen leven?
Wat klinkt dat raar he? Wij hebben geen kinderen. Wij bepalen onze eigen keuzes. Wij hebben allebei ons eigen bedrijf. Wij eten, drinken en gaan waar wij zelf willen? Rekening houden met anderen is minimaal, want we hebben weinig tijd ivm ons werk. Hoe ‘egoïstisch’ kan je leven zijn? Waarom stel ik mijzelf dan de vraag waar ik zelf ben? Hoe komt het dat die vraag mij elke keer zo bezig houdt? Ik weet het eigenlijk niet zo goed.

Het leven is net een achtbaan
Het leven gaat zo snel en het uitoefenen van mijn hobby’s is door mijn werk eenvoudig weg niet haalbaar. Dat is iets wat ik voor mijzelf misschien heb bepaald. Het onderhouden van familie en vrienden vind ik lastig als je het zo druk hebt. Ik ben blij dat wij ’s avonds geen drukke programma’s hebben. Ik zou niet weten hoe ik dat moest volhouden. Een verjaardag is steeds minder ‘gezellig’ omdat je eigenlijk niets anders te delen hebt dan: wat je op je werk aan het doen bent. Aan de ene kant geen probleem, want dat is wie wij zijn en wat wij doen. Blijkbaar doet het wat met mij waar ik geen antwoord op kan geven wat dat is.

Make-A-Wish
Mijn vrijwilligerswerk wat ik met veel enthousiasme ca. 6 jaar heb gedaan, rond ik in de komende maanden af. Een groep van 20 vrijwilligers begeleiden en alle administratie, die ik verricht voor het koppelen van de wensvervullers aan de fotoboekjesvrijwilligers voor ca. 300 wensen per jaar, wordt te veel. Wat heb ik lopen dim-dammen, maar het is goed zo. Ook Pascal heeft zijn aandeel in het vrijwilligerswerk beëindigd. Hoe bijzonder ook stopt ook onze sponsoring voor de Dominicaanse Republiek komende maand. Wij hebben jaren met veel inzet ons geld ingebracht, maar als onze eigen sponsorzoon klaar is met school, dan is het een goed moment om het geld aan een ander project (misschien wel gewoon in Nederland) te geven.

Voeding
Wij zijn wel heel bewust bezig met voeding. Eten gezonder met verse ingrediënten en zijn ook bewust bezig met de boodschappen die wij doen. Dagelijks ben ik de dag met een Smoothie. Met de inzet van een homeopaat ben ik aan het kijken of ik meer rust in mijn darmen kan krijgen. Door de medicatie die ik jaren heb geslikt voor mijn longen kan het zijn dat mijn darmen niet goed ontwikkeld zijn. Ik heb nu zelf probiotica voor een baby. Zo onderontwikkeld zijn mijn darmen.

Waar vind ik mijn eigen ik?
Is het tijd geworden om iets te zoeken waar ik mijn eigen ik kan vinden? Of heb ik die al gevonden? En durf ik daar niet naar te kijken? In het verleden ben ik bezig geweest met Mindfulness, heb wel eens een cursus Tai-Chi gevolgd, maar ik werd er eerder onrustig van dan dat het mij de rust gaf die ik dan ‘zogenaamd’ zocht. Sporten heb ik op allerlei manieren geprobeerd. Wat ik erg leuk vond was Spinning, maar wij liepen vast omdat het op ‘vaste avonden’ moest gebeuren in een groep. Dat valt voor ons zo slecht te plannen.

Kortom is het nou juist dat ik op zoek ben om bezig te blijven? Of is het belangrijk dat ik op een ander manier met mijn eigen ik aan de slag ga?

Ik ga het onderzoeken…